Barua kwa Mpandaji wa Njia ya Appalachian na Amiththan Sebarajah

Rafiki wa dhati,

Ninaweza tu kufikiria baadhi ya hisia ambazo lazima uhisi. Na maswali hayo yote: Je, pakiti yangu ni nyepesi ya kutosha? Boots au wakimbiaji wa njia? Je, mvua itanyesha katika mji wa Maine? Je, nitaugua ugonjwa wa ramen?  Je, jozi mbili za chupi ni nyingi sana?

Je, nitafanya hivyo?  

Ninaweza kukupa hadithi.  Labda itawapa vipepeo hao tumboni mwako kitu cha kutua.

Mara ya kwanza nilienda kwa kuongezeka kubwa kwenye njia ya Appalachian, gia yangu haikuwa hata wazo la baadaye.  Sikujua bado nilikuwa sijui nini.  Hata hivyo nilijua kuvuta—hiyo isiyo na jina, ile iliyonichukua maelfu ya maili ya njia ili kukuza na kutambua.  Ni nini unahisi unapoona pai ya apple ikipoa kwenye kaunta ya jikoni.  Sio lazima furaha ambayo inaahidi, lakini kwamba inaamsha kitu kikubwa zaidi, kama vile nyumba kwa mahali unapohisi katika hush iliyotulia wakati unafunga macho yako na kuchukua pumzi ya kina, ya makusudi.

Wales wana neno kwa hili: Hiraeth.  Wakati mwingine ni hamu ya mahali. Wakati mwingine ni kiti tupu na sahani kamili uliyoweka kando kwenye karamu kwa mtu unayemkosa.

Ilikuwa ni kwa ajili ya kitu ambacho sikuwa nakijua.

Ilitokea kwa njia hii.  

Endelea kusoma barua kamili hapa.